ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

-Δεν μπορώ σου λεω..

-μην λες βλακείες, φυσικά και μπορείς

-όχι δεν γίνεται... θέλω να φύγω..

-να φυγεις.. μαλιστα.. φυγε και τι θα κάνεις;

-δεν ξέρω, αλλα δεν μπορώ..___φοβάμαι!

-υπάρχει λόγος;

-ε, για να νιωθω έτσι προφανώς.

-ξέρεις τι εισαι; εισαι αχαριστη

-αχάριστη; εγώ; εγώ που..

-ναι εισαι αχαριστη και στο λεω εγω αυτο που ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος που δεν γινεται να σου πω ψεματα, σε αντίθεση με εσένα..

-και γιατι ειμαι αχαριστη;

-γιατι δεν καταλαβαινεις πως τα εχεις ολα, ολα ομως.. εισαι νεα, εξυπνη με δυνατοτητες, εχεις εναν άνθρωπο διπλα σου ο οποιος σε αγαπαει και τρεμει για εσενα, εχεις φιλους που σε αγαπάνε και σε ανεχονται και που εσυ θαυμαζεις, εχεις δυο γονεις που δεν σου εχουν αρνηθεί απολυτως τιποτα...

-ναι...

-τι ναι; τι σου λειπει; πες μου..

-σιγουρα κατι λειπει, απλα δεν μπορω να το βρω τωρα. Πιεζομαι

-μαλιστα.. ελπιζω να καταλαβαινεις και μονη σου..

-....

-πρεπει να μπεις στο λεωφoρειο- το ξερουμε και οι δυο- να αλλαξεις πια ζωη..

-δηλαδη;

-δεν εισαι αυτη που ησουν... εγω σε θυμαμαι ανεξαρτητη, να μην σηκωνεις μυγα στο σπαθι σου, δυναμικη, θαραλλεα...

-ναι.. ξερω τι λες... αλλα χρονια.. προστατευμενα χρονια.. τα χρονια της εφηβιας.. δεν φοβομουν τιποτα, ουτε να πληγωθω, ουτε να ρισκαρω, τιποτα.. ηξερα πως ολα μπορω εγω να τα αλλαξω αν θελω.. δεν φοβομουν..

-σου λειπει;

-οσο δε φανταζεσε...

-και τι σκοπευεις να κανεις;

-δηλαδη, αμα ανεβω τωρα σε αυτο το λεωφορειο, θα γινω οπως παλια;

-θα ειναι ενα σημαντικο βημα... το ξερεις και το ξερω..

-ουφ..

-δεν υπαρχει λογος να φοβασε..

-μου υποσχεσε πως ολα θα πανε καλα;

-εσυ πρεπει να την δωσεις αυτην την υποσχεση...

-...

-λοιπον;

Σηκωσε το προσωπο της, σκουπισε τα ματια της και κοιταξε το ειδωλο της στον καθρεφτη στις τουαλετες των κτελ... τοτε χαμογελασε.. ενα περιεργο χαμογελο λιγο υπουλο, λιγο αποφασιστικο, λιγο θλιμμενο.. ξεφυσηξε δυνατα, ανοιξε την πορτα και βγηκε... προχωρησε λιγο προς το λεωφορειο που θα την πηγενε στον προορισμο της και τοτε τον ειδε, ψηλος και ομορφος οπως παντα, της χαιδεψε το μαγουλο και την πηρε αγκαλια.. αχ! Αυτη η αγκαλια...

της εβαλε τις βαλιτσες στην “κοιλια” του λεωφορείου οσο εκεινη ηταν ακομα βυθισμενη στις σκεψεις της.. κοψαν τα εισητιρια τους και ηρθε η ωρα να ανεβει. Μια φωνη μεσα της της ελεγε να αρχισει να τρεχει, να φυγει οσο πιο μακρια γινεται, να αρχισει να κλαει με λιγμους και να ζητησει ελεος- ελεος μην με αναγκαζετε να το κανω αυτο, η αλλη παλι ηταν ηρεμη-ξερεις τι πρεπει να κανεις.. και τοτε ανεβηκε, βρηκε τη θεση της και εκατσε.

-εισαι καλα; την ρωτησε αυτος..

γυρισε , τον κοιταξε στα ματια και του εσκασε ενα μεγαλο και δυνατο φιλι.

Ο οδηγος μπηκε, οι πορτες εκλεισαν, και το λεοφωρειο ξεκινησε το δρομο του, το δρομο προς την αλλαγη. Το εκανε το βημα και δεν φοβοταν τιποτα πια.. θα τα καταφερνε θα αλλαζε την ζωη της, θα ειχε δυσκολιες σιγουρα αλλα δεν φοβοταν τιποτα πια.. ετσι κι αλλιως ηταν μολις 19.. τι να φοβαται;;;;